Spływy kajakowe to nasze zamiłowanie

Ustawa z dnia 25 czerwca 2010 roku o sporcie (Dz. U. Z 2010 r. Nr 127 poz. 857, Nr 151, poz. 1014); Ustawa reguluje kwestie dotychczas zawarte w zastąpionych przez nią; ustawie z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej; rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 27 czerwca 2001 r. w sprawie kwalifikacji, stopni i tytułów zawodowych w dziedzinie kultury fizycznej oraz szczegółowych zasad i trybu ich uzyskiwania; rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 12 września 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad i warunków prowadzenia działalności w dziedzinie rekreacji ruchowej.

Ustawa określa m. in. warunki uzyskania uprawnień instruktora rekreacji ruchowej ze specjalnością kajakarstwo (minimum średnie wykształcenie + kurs specjalistyczny). Znajdziemy tutaj również normy prawne dotyczące organizacji form aktywnego wypoczynku rekreacyjno-sportowego, a w szczególności: biwaków, obozów, rajdów, zlotów, spływów, turniejów, festynów i zawodów amatorskich.

http://isap.sejm.gov.pl/Download;jsessionid=AB164B69CA2DC862076D2ED01B8C6624?id=WDU20101270857&type=3

Ustawa z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz.U. 2001 nr 115 poz. 1229)

Ustawa stanowi, że każdemu przysługuje prawo do powszechnego korzystania ze śródlądowych powierzchniowych wód publicznych, morskich wód wewnętrznych wraz z wodami Zatoki Gdańskiej i z wód morza terytorialnego, jeżeli przepisy nie stanowią inaczej. Korzystanie ze śluz lub pochylni jest odpłatne. Zakaz grodzenia nieruchomości przyległych do wód publicznych, w odległości mniejszej niż 1,5 m od linii brzegu, został zapisany w artykule 27 pkt 1. Zapis ten służy zagwarantowaniu obywatelom prawa powszechnego korzystania z wód publicznych. Na mocy tego prawa każdy w każdym miejscu może przybić do brzegu, przycumować łódkę, wyjść na brzeg i przejść wzdłuż jego linii. Wędkarz może łowić ryby, ale nie może w pasie nadbrzeżnym zaparkować samochodu. Z przystani i pomostów wolno korzystać wyłącznie za zgodą właściciela. Pas dostępu do wód pozostaje własnością właściciela nieruchomości, a za ograniczenie praw jego użytkowania właściciel nie otrzymuje odszkodowania. Stawianie płotów do samego lustra wody jest wykroczeniem i podlega karze grzywny do 5 tys.

http://isap.sejm.gov.pl/Download?id=WDU20011151229&type=3

Ustawa z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej (Dz.U. 2001 nr 5 poz. 43 )

Ustawa reguluje sprawy związane z uprawianiem żeglugi na wodach śródlądowych, zawiera klasyfikacje dróg wodnych, omawia zasady poruszania się po szlakach wodnych. Stwierdza, że przy mijaniu statek płynący w górę drogi wodnej powinien, uwzględniając miejscowe warunki i ruch innych statków, ustąpić drogi statkowi płynącemu w dół drogi wodnej. Statek wyprzedzający powinien wyprzedzać statek wyprzedzany z jego lewej burty. Jeżeli szlak żeglowny jest dostatecznie szeroki, statek wyprzedzający może również wyprzedzać statek wyprzedzany z jego prawej burty. Minister właściwy do spraw transportu, mając na względzie konieczność zapewnienia bezpieczeństwa ruchu żeglugowego, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe przepisy żeglugowe normujące ruch statków na szlaku żeglownym i w portach, sygnalizację wzrokową i dźwiękową oraz łączność radiową na śródlądowych drogach wodnych, sposoby oznakowania nawigacyjnego szlaku żeglownego, budowli i urządzeń hydrotechnicznych, przeszkód nawigacyjnych oraz budowli i linii przesyłowych, wzory znaków i sygnałów żeglugowych, ich znaczenie i zakres obowiązywania, kierując się obowiązującymi w tym zakresie wymaganiami międzynarodowymi.

http://isap.sejm.gov.pl/Download?id=WDU20010050043&type=3

Ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz.U. 1991 nr 101 poz. 444 )

Ustawa określa zasady wstępu do lasu (biwakować można tylko na terenach wyznaczonych przez właściciela, palenie ognisk i używanie otwartego ognia jest zakazane w miejscach innych niż oznaczone oraz w odległości mniejszej niż 100 m od lasu, strażnicy leśni maja prawo legitymować i karać mandatami osoby łamiące te przepisy).

http://isap.sejm.gov.pl/Download?id=WDU19911010444&type=3

Ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz.U. 2004 nr 92 poz. 880 )

Ustawa reguluje między innymi kwestie poruszania się, przebywania, biwakowania poza wyznaczonymi szlakami lub miejscami, parkowania, cumowania poza wyznaczonymi drogami, parkingami, przystaniami, a także niszczenia urządzeń turystycznych innych, tablic i innych rodzajów oznakowania.

http://isap.sejm.gov.pl/Download?id=WDU20040920880&type=3

Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 stycznia 1997 r. w sprawie warunków, jakie muszą spełniać organizatorzy wypoczynku dla dzieci i młodzieży szkolnej, a także zasad jego organizowania i nadzorowania (Dz.U. 1997 nr 12 poz. 67 )

Rozporządzenie określa, że wychowawcami w różnych formach wypoczynku mogą być również przodownicy turystyki kwalifikowanej oraz instruktorzy Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego.

http://isap.sejm.gov.pl/Download?id=WDU19970120067&type=2

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 6 maja 1997 r. w sprawie określenia warunków bezpieczeństwa osób przebywających w górach, pływających, kąpiących się i uprawiających sporty wodne (Dz.U. 1997 nr 57 poz. 358 )

Rozporządzenie określa, że jeśli w składzie załogi sprzętu pływającego są dzieci do lat 14, powinna nim kierować osoba pełnoletnia, ale gdy organizujemy imprezę wyłącznie dla dzieci to przepisu tego nie stosuje się.

http://isap.sejm.gov.pl/Download?id=WDU19970570358&type=2

Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 8 listopada 2001 r. w sprawie warunków i sposobu organizowania przez publiczne przedszkola, szkoły i placówki krajoznawstwa i turystyki. (Dz. U. Nr 135, poz. 1516)

W rozporządzeniu znajdujemy zapisy okreslające, że szkoły organizując dla wychowanków i uczniów różnorodne formy krajoznawstwa i turystyki mogą współdziałać ze stowarzyszeniami i innymi podmiotami, których przedmiotem działalności jest krajoznawstwo i turystyka. Stwierdza również, że Dyrektor szkoły wyznacza kierownika wycieczki lub imprezy spośród pracowników pedagogicznych szkoły o kwalifikacjach odpowiednich do realizacji określonych form krajoznawstwa i turystyki. Kierownikiem wycieczki lub imprezy może być też inna, wyznaczona przez dyrektora szkoły osoba pełnoletnia posiadająca odpowiednie uprawnienia, w tym przewodnika turystycznego, przodownika lub instruktora turystyki kwalifikowanej lub pilota wycieczek. na kierowniku wycieczki spoczywa obowiązek opracowania programu i regulaminu wycieczki, zapoznania uczestników z warunkami bezpieczeństwa oraz m. in. dysponowanie i rozliczenie środków pieniężnych przeznaczonych na wycieczkę.